Hotelstories aflevering 8

Hotelstories

Zeven hotelstories van de hand van uitvoerend kunstenaar Albert Dedden alias Space Cowboy no. 1 or 2 aka one of the famous Feindspotters (zie onze cityloft LF3). Dat is genoeg om het proces Hotel in het huis van Deventer “Wohlt ihr den totalen bau …” te beschrijven. Dan opeens is het hotel klaar en nemen de exploitanten alias uitbaters alias horecatycoons alias hoteliers aka Andrea en Rob het toetsenbord over. Hotelstories 2.0 is geboren.

Lees de eerste 7 hotelstories op de website van kunstenaarsduo Spacecwoboys

Hotelstorie 8: Johan

Het Grote Kerkhof was tot voor kort een plein met zoveel metaal dat Der Blechtrommel er geschreven had kunnen zijn. Het was het jachtterrein van mannen en vrouwen in blauwzwarte pakken in groepjes van drie, waarom altijd drie? Hun taak was papiertjes onder de ruitenwissers van auto-eigenaren te plakken. Die dat niet zo leuk vonden. Want ze werden vaak boos en daarom waren de blauwzwarte pakken voorzien van een wapenuitrusting die op de westelijke jordaanoever niet zou misstaan. Ik begreep de boze automobilist pas toen ik voor het eerst zo’n papiertje las. Waarna ik merkte dat mijn parkeerapp nog ingesteld was op het kenteken van mijn dochter. Beetje jammer, parkeergeld betalen voor een auto die geparkeerd staat in een buitenwijk van Deventer en een naheffingsaanslag parkeerbelasting krijgen voor het parkeren van mijn eigen blechtrommel op het toen nog niet autovrije Grote Kerkhof.

Goed, onze grote hobby, met een kop koffie in de hand vanuit het raam van de eerste verdieping van ons hotel het jachtterrein overzien en te genieten van het spel jager versus gejaagde, is voorgoed voorbij. Het Grote Kerkhof is autovrij sinds 1 januari 2019.

Inmiddels hebben we trouwens wel een nieuwe hobby. Het Grote Kerkhof is een enorm theater geworden van komende en gaande mensen. Dus onze gasten zien wij vaak al van verre aankomen. Met rolkoffer, rugzak, dagtas, sporttas of iets waar een tandenborstel, schone onderbroek en boekingsbevestiging voor een hotel in past. Klaar voor een nachtje Deventer.
Met twee hotels naast elkaar is bezoekers raden nu de uitdaging. Gaan ze richting de buurman of richting ons hotel. Met een klassiek traditioneel hotel naast ons moderne design & art hotel is dit over het algemeen goed te doen. Kleding, kofferkeuze, taalgebruik, looptempo en samenstelling van het gezelschap maken het makkelijker te voorspellen -wij of zij- dan tot voor kort de vraag of een blechtrommel een papiertje kreeg of niet.

Maar soms. Over het Grote Kerkhof lopen een vrouw met twee koffers en een man die een man op leeftijd met een rollator voorthelpt. Appeltje-eitje. Wij hebben geen rolstoelvriendelijke ingang en geen lift in ons rijksmonumentale pand. Toch net als wij de champagne willen openen om deze overduidelijke goede voorspelling te vieren kiest het drietal de koers richting ons hotel. Met verbazing zie ik hoe de mannen de eerste hindernis, de trap naar het bordes, met veel moeite nemen. Omdat het onze openingsdag is beweeg ik mij door de drukte richting de beide mannen die inmiddels de trap naar de eerste verdieping nemen. Ze strijden zoals Sir Edmund Hillary en zijn sherpa Tenzing Norgay op de Mount Everest gestreden moeten hebben. Als ik vraag of ze een kamer zoeken krijg ik tussen het hijgen iets te horen als johan-grote kerkhof-boekenmarkt-nieuwsgierig. Ik besluit het maar even zo te laten en richt mij weer op mijn taak als gastheer.

Een half uur later ga ik toch maar even weer poolshoogte nemen. De beide heren zijn inmiddels bijna op de eerste verdieping en ik kan nog even helpen met de laatste treden en de rollator. Ik weet niet of dit een goed plan was. De afdaling is immers het gevaarlijkste onderdeel van een beklimming.

Dan is het tijd om kennis te maken. Johan heet de man met de rollator. Hij runde 30 jaar een antiquariaat aan het Grote Kerkhof en was de grote initiator van de Deventer Boekenmarkt. Als ‘Burgemeester van het Grote Kerkhof’ was hij groot voorvechter van het autovrij maken dit prachtige plein voor onze deur. Geridderd in 2013. Inmiddels 83 jaar, lichamelijk gaat het minder maar de geest is nog sterk. En nieuwsgierig naar dat nieuwe hotel op deze historische plek.
Nadat Johan weer op adem is laat ik hem met liefde en zeer veel respect een paar van onze bijzondere kamers zien. Inmiddels bedenk ik een plan om Johan veilig te laten afdalen. Met vriend Jack til ik hem met alle in 83 jaar verdiende credits de trap af tot aan zijn geliefde Grote Kerkhof. Daar neemt hij weer plaats achter de rollator en steekt zijn grote lege plein over. Geen man of vrouw in blauwzwart te zien.

Ze moesten ook maar niet het lef hebben ….