Hoe overleven we…

Ik kijk door het raam naar het Grote Kerkhof en zie dat het personeel van de restaurants aan het plein druk bezig zijn met de corona van hun terrasmeubilair aan het schuren. Ze doen er nog een nieuw laklaagje over, alsof er niets aan de hand is.

Trrr Trr, de annuleringen komen binnen op onze hoteltelefoon. In een leeg hotel zitten we deze te verwerken en doen we klusjes waarvan je normaal zou zeggen ‘komt later wel’. Ik open Facebook en zie verschillende berichten met een zelfde boodschap ‘Vanaf nu hebben wij een bezorgservice’. Verschillende horeca-ondernemers uit de binnenstad gaan hun gerechten en producten tot aan de voordeur bezorgen. Goed idee inderdaad. Dit hadden wij ook al bedacht. Maar na de zoveelste bestelbus waar ons grote Auping Auronde bedden na veel getrek en geduw, wéér niet inpasten, hebben wij deze overlevingsstrategie opgegeven.

Ik scroll verder op Facebook en kom per toeval terecht bij een lijstje van ‘cruciale beroepen in tijden van corona’ en constateer dat hotelmedewerker hier klaarblijkelijk niet onder valt. Ik voel een lichte teleurstelling opkomen maar ook een kleine lach. Misschien bewijzen wij wel het tegendeel. Want ook al staat het hotel leeg, er zullen waarschijnlijk genoeg thuiswerkende mensen zijn die een werkplek zoeken zónder ‘maham, ik heb honger’ en ‘pahap, hij hoest op me…’. Wij hebben genoeg plek om deze hardwerkende mensen met al dan niet cruciale beroepen een prachte quarantaine kamer te geven waar zij ongestoord kunnen werken. Rustig werken is ook cruciaal nietwaar?

Ondertussen kijk ik naar Rob en Andrea. Ze zitten tegenover me. Aan het werk als altijd. Ondernemers uit de stad Deventer. Mensen zoals zij maken Deventer al 1251 jaar Deventer: ze werken hard en helpen waar nodig. Want ook al moeten we 1,5 meter afstand houden van elkaar, Deventer is niet vaak zo verbonden geweest. Misschien is dat wel onze overlevingsstrategie.